En we gaan nog niet naar huis...

Het was vrijdagmorgen… Een ochtend waarop de vijfjarige Hope het een succes vond om op niet westerse tijden gedurende enkele minuten een stoel langs onze ramen te slepen om wat aandacht te krijgen. Geen aandacht voor Hope, wel tijd om een stuk voor de blog te schrijven.

Er is veel gebeurd sinds afgelopen blog. We zijn inmiddels een goede week verder, de stempels zitten in de paspoorten en de lokale minibusjes zijn vaker gebruikt. Waar we ons vorige week verbaasden over de hoeveelheid mensen die in een minibusje pasten kregen we later nog een upgrade naar 23 personen in plaats van de toegestane 14+chauffeur. Een gemiddelde rit bestaat uit: rijden, deurtje open zien gaan, mensen in zien stappen, “dit past noooooit” denken, deurtje dicht zien gaan, doorrijden. Bijzondere toevoeging aan deze beschrijving is het bezoek aan de vaste politieposten. 200 meter vóór de politiepost stopt het busje, een groepje mensen stapt uit samen met de “conductor”, het busje rijdt door naar de politiepost, wordt hier gecontroleerd op hoeveelheid mensen die mee rijden, rijdt nog geen honderd meter verder, wacht op de groep die eerder is uitgestapt, laat mensen weer instappen en rijdt vervolgens weer door. En zo continueert de reis weer met meer dan 20 personen. Niets aan de hand. Andere variant is dat de conductor wat geld pakt en vervolgens een politieman vriendelijk de hand schudt waarop de bus door mag rijden. Ook deze manier is effectief.

Eind vorige week kwam Jos met het idee om naar een andere plek van Stephanos te gaan. Op deze compound zou een project van enkele Canadese meisjes worden afgesloten en niet ver hier vandaan zat een wildpark waar ook giraffen en zebra’s konden worden bezichtigd. Uiteraard konden we hier geen nee tegen zeggen. Zo gingen zeven blanken op zaterdagmorgen naar Limbe, werden hier door een Stephanos busje opgepikt en reden door naar de compound in Chikwawa. Hier keken we naar de uitreiking van EHBO diploma’s waarop een mooie animatie volgde van wat de kinderen hadden geleerd. Een autocrash werd nagespeeld, alle passagiers kwamen er met een gebroken arm van af en kregen op deskundige wijze een mitella omgespeld.
Het bezoek aan het wildpark volgde in de auto van Jos. We werden gevolgd door het busje van Stephanos welke vol zat met kinderen die voor het eerst in hun leven “het wild” in gingen. Onze ramen en achterdeur gingen open en de camera’s kwamen tevoorschijn. Genietend van de natuur werden zebra’s, giraffen, wilde beesten en andere dieren gespot. Enkelen zagen nog een varaan langs schieten, helaas was deze te snel om op te foto te zetten. Het eindpunt van de rit was een picknickplaats waar we onze zelf gesmeerde broodjes konden oppeuzelen. De kinderen van Stephanos vulden hun tijd met het rapen van vruchtjes, waarop wij nieuwsgierig werden hoe deze vruchtjes smaakten. Of dit een goed plan was is voor sommigen nog steeds betwijfelbaar, ten minste één van de vruchtjes had een made als bewoner en was bijna in HT zijn maag verdwenen.

Vorige week zondag mocht Patrick voorgaan in de dienst. Zijn verhaal over onze ervaringen van de kerkgemeenschap in Malawi werd goed ontvangen. Sindsdien wordt Patrick door een deel van de compound “pastor Patrick” genoemd. Een leuke toevoeging, al denkt Patrick er zelf anders over. Zo continueerde ons werk deze week op de compound. De dames hebben hun kunst in de bijbelschool afgerond en muzieklessen gegeven, de heren hebben nog wat werk bij de shop en het guesthouse gedaan. Zo is nog een tafel gemaakt en is het administratief programma opnieuw uitgelegd zodat de verkopen digitaal kunnen worden geregistreerd. Daarnaast hebben we als groep 2 dagen kinderwerk gedaan waarbij in totaal meer dan 200 kinderen zijn verblijd met een Bijbelverhaal en wat kleine cadeautjes achteraf. Leuk om te zien hoe zij vervolgens met elkaar ruilen en de uitgedeelde stickers op de voorhoofden worden geplakt. Namens de Malawiaanse kinderen nogmaals dank voor alle ingezamelde hamsters!

Enkelen vroegen ons waarom wij het werk doen dat de lokale bevolking ook kan uitvoeren. Een goede vraag waar we antwoord op proberen te geven. Niet alle mensen hier zijn even secuur in het werk en zijn hierdoor niet bekwaam om het werk goed uit te voeren. Het inzicht is niet altijd aanwezig, wij doen met ons werk eigenlijk iets voor waarna de locals dit opnieuw kunnen uitvoeren. Zo hebben we als groep 1 en 2 enkele simpele banken en een tafel gemaakt met het hout dat aanwezig is, de locals kunnen dit kopiëren. Het werk aan de kerk is redelijk simpel maar vies, maar wanneer locals dit doen wordt meer gesloopt dan nodig is en kost het alleen maar extra geld. De tekeningen zijn nu voor gedaan, wellicht pakken locals dit op met nieuwe platen en tekeningen. De muzieklessen worden hier gegeven door 1 muziekleraar aan vaste leerlingen, de dames hebben het muziekspel aan nieuwe locals geleerd. Leuk is te zien dat de liedjes die de dames hebben aangeleerd ook worden opgepakt bij de muziekleraar. Naast het soms missende inzicht zijn we kostenbesparend in te zetten. Zo hoeft bijvoorbeeld niet al het werk in de kerk te worden gedaan door een aannemer en zorgen we ervoor dat het geld aan andere doelen kan worden uitgegeven.
We hopen dat deze uitleg de vraag heeft beantwoord, zo niet staat vragen vrij ;).

Zo ging de laatste week voorbij in het prachtige Malawi. Zaterdag hebben Aline, Ariënne, Nadine en Hein Tjeerd nog een bezoek gebracht aan een lokale markt en de houtmarkt in Blantyre en zijn de laatste souvenirs ingeslagen. Na een dag onderhandelen waren de Kwacha’s op en de koffers gevuld. Patrick, Victor en Joshua zijn op de compound gebleven en hebben hier hun schoonmaakkwaliteiten laten zien om in de avond gasten te ontvangen. We hebben pannenkoeken gebakken voor Joshua, Grace, Moffel en Agnes om onze dankbaarheid te uiten voor alles waar zij ons mee hebben geholpen. De pannenkoeken hebben gesmaakt, al hebben we de kaas- en spekpannenkoeken gemist. Met een kampvuur is de vakantie al soort van afgesloten. Vanavond wacht ons nog een afscheidsfeest waar de verfijnde Malawiaanse keuken aan ons zal worden getoond en we verplicht zullen zijn om onze dansmoves uit de kast te halen. Morgenmiddag zullen we weer het vliegtuig stappen, dinsdagavond hopen we in Nederland aan te komen.

Wellicht de laatste groet uit Malawi!