De eerste indrukken…

Muli bwanji? Tili bwino! (Hoe gaat het? Met ons gaat het goed!) We zijn aan onze derde dag in Malawi begonnen en zijn al behoorlijk gewend. De mensen zijn vriendelijk en de ongemakken vallen mee. Fijn dat we ons op het ergste voor hebben bereid, nu voelt het ‘luxe’  Dus voor groep 2: Het is hier afschuwelijk. Je slaapt op de grond en de kakkerlakken krioelen om je hoofd (valt het straks dus allemaal mee ) Zaterdag, toen we aankwamen op de compound, werden we warm onthaald door zingende vrouwen. Wij dachten eerst dat ze hier woonden, maar ze bleken vanuit de wijde omgeving te zijn gekomen om ons te verwelkomen. Bizar! Na eerst wat te hebben gedronken en te zijn voorgesteld, hebben we ons geïnstalleerd in het guesthouse. Het uitzicht is geweldig! Vanaf de veranda kijken we uit op de berg Chingazi waar ’s avonds de zon prachtig achter weg valt en de mooiste kleuren in de lucht tovert. Ook kijken we uit op de waterput. Vrouwen vertrekken met tonnen van soms wel 30 tot 40 liter water op hun hoofd… Zo sterk…

De mensen zijn hier ook enorm fan van de worldcup! Eén van de eerste vragen was dan ook wat Duitsland-Frankrijk en Brazilië-Colombia was geworden. Zaterdagavond moest Nederland natuurlijk spelen. Fan als zij zijn hebben we er gebruik van gemaakt en gevraagd of we ergens de match mochten kijken. Natuurlijk! Helaas hadden we vanaf het moment dat we vrijdagochtend wakker werden weinig geslapen, dus die eerste helft was knikkebollen bij alle drie… We hebben wel meegekregen hoe goed en snel Nederland de eerste helft speelde, maar de tweede helft heeft het elftal het zonder ons moeten doen… Gelukkig is Shadrach, een jongen die hier op de compound woont, een groot fan en heeft hij de wedstrijd wel uitgekeken, zodat we alsnog ons vreugdedansje konden maken vanwege de overwinning. Er is hier wat verwarring over wanneer Nederland weer moet, wij dachten zelf woensdag, maar zeker weten we het niet, laat staan de tijd, dus als iemand van jullie dat even kan melden, zitten we woensdagavond bij Shadrach voor de buis! (Wat zijn we trouwens verwend met die LED-tv’s waarop je de voetbal kunt volgen… De bal ging hier op in de sneeuw en Cillissen viel weg in het gras met z’n groene outfit.

Gisteren zijn we ’s ochtends naar de kerk geweest. Wij zullen niet meer klagen over de lengte van onze kerkdiensten… De dienst startte rond 10.00 (kan oom 10.15 zijn geweest, ze zijn niet zo van de tijd hier, we zouden vanochtend om 8.00 een rondje om de compound maken om werkzaamheden te inventariseren, maar inmiddels is het 8.50 en zit ik deze blog te schrijven…) De dienst was klaar om 13.15! Maar wat een dienst! Hoop zingen, dansen, klappen, geniaal hoe blij die mensen zijn dat het zondag is en ze God mogen ontmoeten! Ze vinden het sowieso geweldig om naar de kerk te gaan vertelde Jos, omdat ze daar op banken kunnen zitten en thuis op de grond zitten… Ook wij hebben ons aandeel in de dienst geleverd. Gewapend met gitaar hebben we een Nederlands lied gezongen (Ik stel mijn vertrouwen) en een Engelstalig lied (King of kingsand Lord of lords). Bij dat laatste lied lieten we alle mensen meeklappen, vonden ze geweldig! Volgende week eens kijken of we de tekst erin krijgen, om vervolgens de weken daarna de canon aan te leren. We zijn benieuwd!

Na de lunch hebben we een wandeling gemaakt in de omgeving. Ongelooflijk hoe die mensen wonen… Huisjes van stenen bij elkaar gehouden met wat klei en zand, zodra er een harde bui zou komen, zou de helft weggevaagd zijn… Vrouwen die hun kleding wassen in de rivier, bijzonder om te zien allemaal! We zijn dan ook niet moe van het werken, maar van alle indrukken! Tijdens de wandelingen kwamen steeds meer kinderen achter ons aan, die ons nadeden wat klanken betreft. Zo grappig! Jurgen zijn imitatie van Samson en Gert leverde grote hilariteit op bij de kinderen en ook die gingen ze nadoen qua klanken. Ook het fototoestel en de videocamera waren in trek. We hebben leuke foto’s gemaakt en iedere foto met de kinderen moesten we even laten zien voor de nodige ooooh’s en aaaah’s. Aan het eind van de wandeling kregen de kinderen die zo trouw met ons waren meegelopen (stuk of 30) allemaal een snoepje. Netjes je beurt afwachten kennen ze hier niet, één belegering op de snoepzak! Sommige hebben meerdere keren hun hand opgehouden en hebben drie snoepjes buitgemaakt. In Nederland zouden we het afkeuren en inhalig vinden, hier is die sluwheid juist een deugd. Dat is trouwens wel heel raar hoor, zo’n andere cultuur! Compleet andere opvattingen, dat is gewoon even aftasten wat hier normaal is.

Met de mensen op de compound hebben we leuke contacten. Grace kookt iedere middag en avond voor ons. (Het eten valt heel niet tegen! Gisteren zelfs aardappels als patatjes gegeten en het vlees maken ze hier heerlijk klaar! Beetje vreemd idee dat we de kippen die ochtend aan een touwtje hebben zien liggen, maar niet te lang over nadenken haha). Ook loopt iedereen hier in en uit en komt even kijken hoe het gaat. Trouwe bezoeker is Hope, een klein kereltje van een jaar of 5 (?) die we inmiddels de high-five en box hebben geleerd en dit nu uit zichzelf komt doen, hahaha!
Nou, inmiddels is het tijd voor wat thee en koffie en gaan we daarna ons rondje op de compound doen (ruim een uur later dan ‘gepland’).
Tidzadnana! (Tot ziens!)
Jurgen, Paul & Myrthe