We'll be back

Tja, daar zit je dan… Koffers gepakt, klaar voor vertrek op het bruisende(not) Chileka airport. Vanaf februari hebben we hier naar toe geleefd, gedacht dat een maand heel lang was, maar het is voorbij gevlogen… Alsof het vorige week was dat we aankwamen. Sommigen van ons hadden nog wel even willen blijven, anderen zijn blij terug te keren naar Nederlandse bodem, maar feit is dat groep 1.0, 1.1 en 1.2 uitkijken naar het weerzien met familie en vrienden. Van het nieuws hebben we een maand lang weinig tot niets mee gekregen, wat eigenlijk bizar is omdat je wereld zo wel erg klein is en je je afvraagt wat er om je heen gebeurd. Dus als jullie even een schifting kunnen maken in wat belangrijk is in deze komkommertijd (zo is dat toch in de zomermaanden?), zijn we ook weer op de hoogte : )

De laatste blog was vanaf de Lake, niet zo lang geleden, maar daarna is er nog van alles gebeurd… Er was eens een groep van 12 Azungus (blanken), die na een weekend vol cocktails en junglespeed weer vertrok naar de compound in Chimvu. Die bewuste ochtend hadden ze niet kunnen bedenken wat deze dag hen zou brengen. Hadden ze dat wel geweten, dan waren ze misschien wel een dag later vertrokken… Na een goed ontbijt bij de vadsige apen, vertrok het gezelschap in het prachtig schoongemaakte busje van Benjamin richting huis. (waarbij opgemerkt mag worden dat deze laatstgenoemde paraat stond om de afgesproken tijd, te weten 8.00, maar de meeste Azungus op z’n Malawiaans de tijd namen en blaakte van afwezigheid. Afijn, dit terzijde.) Na de nodige tijd in het busje te hebben gezeten kwamen we aan op een marktje met houtsnijwerk om nog eventuele prullaria te kopen. Een waar schouwspel van onderhandeling voltrok zich. Je zou het zo voor kunnen stellen: vier gangpaden vol met kleedjes waarop vele Malawianen precies dezelfde creaties wat houtsnijwerk betreft ten toon stellen en vervolgens beweren dat ze het zelf hebben gemaakt. Zo gebeurde het dat de 12 Azungus met hun resterende Kwacha’s als een ware invasie zich over de vier gangpaden verspreiden, waarna het kwetter van de Malawianen losbarstte met: Look, brother, come, come, look sister, look, look, I can make a good price… Na de vier gangpaden door te hebben gescheumd, hadden de Azungus in hun hoofd wat ze wilden en gingen onderhandelingen van start. Met deze begerigheid in hun ogen, of juist een pokerface waaruit niets op te maken viel, werd getracht binnen te slepen wat gewenst was. Begon jij met een belachelijk laag bedrag, dan eisten zij een veeeeeeel hoger bedrag, maar lang niet zo hoog als wanneer zij begonnen. (jammer dat deze analyse pas plaats vond na afloop in het busje…) Afijn, om een lang verhaal kort te maken, iedereen heeft gruwelijk weten af te dingen (soms heel makkelijk, andere keren wat lastiger doordat hebzucht ook door Malawianen af te lezen valt), maar we hebben allemaal te veel betaald natuurlijk… Vervolgens kwam de oproep om terug te keren naar het busje aangezien deze spoedig (voor zover dat kan) zou vertrekken. Sommige Azungus namen alsnog hun tijd, omdat hier wel heel goedkoop een complete uitzet bij elkaar kon worden opgekocht, waardoor de braverikken onder ons, die wel het verzoek terug te keren inwilligden, werden bestookt bij het busje met verkopers die allerlei spullen naar binnen probeerden te duwen in de hoop dat we impulsief nog wat zouden kopen. Helaas, ze bleven met lege handen (of liever gezegd volle handen) staan en zijn vereeuwigd op de digitale camera’s. Na een ruime tijd te hebben gewacht, was ook de laatste Azungu aan boord. Hadden ze geweten wat hen die middag/avond verder te wachten stond, dan hadden ze hoogst waarschijnlijk wat meer tempo gemaakt… Het busje vertrok rond 13.30 en u moet weten dat het hier om half 6 schemerig is en om 6 uur pikdonker… Met nog vier-en-een-half uur op de klok, een reis van nog 4 uur voor de boeg en ergens een stop voor de lunch zouden de
Azungus de compound waarschijnlijk niet meer bij daglicht zien vandaag….

Afijn, in het prachtig groene heuvelstadje Zomba werd gestopt om te lunchen (of te dineren zo je het wil noemen). Een kaart die grotendeels bestond uit kipgerechten, een paar beefburgers met kaas en plain beefburgers, werd de bestelling opgenomen… In een ooghoek prijkte op de muur een prachtig uitgeprint A4-tje ‘Hungry+Angry=Be Patient’ . Nou deze Azungus kunnen goed rekenen en voelden dus al nattigheid (wat overigens niets was vergeleken met wat hen later die middag te wachten stond…). Geringe tijd later stond de ober voor onze neus met de mededeling dat er geen kip was, waardoor de helft van de kaart afviel. Nou dan cheeseburger, maar dan zonder kaas want ook dat was op. Kortom, beefburger, take it or leave it… Terwijl de groep Azungus rustig aan het genieten was van de lunch (zo je wilt, diner), daalde er een paar meter achter ons, (of voor ons, ligt er maar net aan hoe je het bekijkt…) grote druppels regen neer. En terwijl deze druppels zich vermengden met de Afrikaanse rode klei en er steeds meer auto’s besmeurd met deze rode troep uit de richting kwamen van waar wij onze weg zouden vervolgen, zaten de 12 Azungus ‘ Patient’ te zijn, in afwachting op de cappuchino van Marieke.

Rond kwart voor vier vertrok de karavaan en werd de verwachting uitgesproken om 2 uur later op de compound te arriveren… nog niet wetend dat dit nooit zou lukken, werden inmiddels wel alle ramen gesloten van het busje, aangezien steeds meer voertuigen passeerden met de klei tot de ramen of hoger. Na een half uur van vrolijk gezang en de verdere nodige herrie die dit dozijn Azungus teweeg kunnen brengen, werd het wat stiller in het busje. Voor ons lag een weg waar aan gewerkt werd (afgelopen zaterdag niet en ook op deze dinsdag niet, maar de andere dagen van de week ongetwijfeld wel…), waardoor deze weg niet bereden kon worden, maar in plaats daarvan werd verwezen naar een naastgelegen modderpoel. Dit was het moment waarop het werkelijke avontuur begon… Met ons not-4-wheeldrive busje sloten we aan in de file Malawianen die naar hun bestemming glibberden. Voor ons een vergelijkbaar minibusje, weliswaar met 10 man meer aan boord, maar dit terzijde. Na enkele meters begon het busje voor de Azungus weg te draaien in de Afrikaanse klei, waardoor het binnen korte tijd overdwars stond. Toch presteerde de voorganger om met de nodige rook en herrie zijn weg te vervolgen, waarna het de beurt was aan Benjamin met de Azungus. Uiteraard verliep dit niet veel anders dan bij de voorganger, met als klein detail dat dit busje overdwars bleef staan, de smeulende rubberresten ten spijt. Langzaam schoof het busje overdwars naar achteren, richting een dijk van zan,d waar het met sterke beweging van Patrick nog twee seconden langer van de kant verwijderd bleef, maar zich uiteindelijk toch in de zand/kleidijk boorde.. Goed, dat werd dus duwen. De vrouwen werd verboden mee te duwen, op dat moment nog niet wetende dat er nog meer onheil aankwam en ze enkele minuten later hard nodig zouden zijn. Terwijl de mannelijke Azungus bij iedere stap die ze zetten vast werden gezogen in de Afrikaanse klei, werden er tevergeefse pogingen gedaan om het busje recht te duwen. Nog geen twee minuten later kwam de eerste Malawiaan met haast ten tonele, spinde nog eens wat met de wielen van zijn vrachtwagentje, waarna hij zich rokend in het minibusje boorde. Daar stonden ze dan, 12 Azungus, inmiddels op blote voeten aangezien de schoenen niet veel meer stevigheid boden, te kijken naar hun vervoermiddel, wat er al niet zo jofel uit had gezien voor vertrek, maar nu behoorlijk naar de haaien was. Vele minuten gingen erover heen, voordat er een plan de campagne werd opgesteld. Zoals al eerder werd genoemd, is het schemerig om 17.30 en donker om 18.00. Afijn, schemering trad in, maar de Malawianen uit het dorpje naast deze modderpoel schuwden het donker niet (wat ze normaal gesproken wel doen) en genoten van live-entertainment van 12 Azungus, de meesten van hen op blote voeten en sjorrend of duwend aan het busje en capriolen makend om te blijven staan op de spekgladde Afrikaanse bodem. Met de nodige wilskracht en het nodige doorzettingsvermogen kwam de bus tenslotte los. De weg werd vervolgd, zij het zonder verlichting, aangezien de haastige Malawiaan deze vernield had, met de nodige files van andere gestrande voertuigen en het nodige geglibber om zelf op de weg te blijven. Veilig aangekomen op de compound werden onze voeten gewassen…. Werd er gegeten en vertrok iedereen vol indrukken naar zijn slaapkamer.
Inmiddels zijn we vier dagen verder, waarin weinig noemenswaardigs is gebeurd en staan we nu op het punt om het vliegtuig in te stappen richting Ethiopie, waar we vannacht zullen slapen. Waarna we onze weg zondag vervolgen en om 22.15 voet op Nederlandse bodem kunnen zetten.
Tot snel!